Numizmatyczny.pl: Abonament na monety złote, srebrne i 5 zł: Numizmatyka

Tytułowa bohaterka bajki L. Caroll'a uwieczniona na srebrnej monecie ozdobionej rubinową cyrkonią w kształcie serca.

Alicja w Krainie Czarów autorstwa Lewis Carroll, opublikowana w 1865 roku, jest opowieścią o przygodach małej dziewczynki w zaczarowanym świecie oraz jej interakcjach z dziwnymi postaciami zamieszkującymi tej świat, z których każda ma swoją własną historię z morałem. Powieść ma konwencję absurdalnego snu, wypełniona jest jednak mnóstwem alegorii, satyrycznych parodii, odniesieniami lingwistycznymi i matematycznymi

Piękno tkwi w szczegółach, a ta moneta ma ich wiele, zachwycając ciekawym projektem i niebanalnym tematem.

Dołącz ją do swojej kolekcji już dziś, nim ubiegną Cię inni!

Rewers: po prawej stronie – tytułowa bohaterka powieści Lewis Carroll - Alicja trzymająca w rękach królika. Na górze – ornament w kształcie spirali, gdzie przedstawieni są inni bohaterowie i symbole powieści, przechodzącej w kręte schody, na których dole znajduje się przedsionek z drzwiczkami prowadzącymi do cudownego ogrodu. W górnej części monety – cyrkonia w kształcie serca w kolorze czerwonym symbolizującego Królową Kier. Po lewej stronie, wzdłuż krawędzi – półkolisty napis w języku białoruskim Alicja w Krainie Czarów.

Awers: środkowa cześć monety przedstawia dziewczynkę i chłopca siedzących na księżycu pośród gwiazd czytających baśnie. Powyżej: herb Republiki Białorusi oraz półokrągły napis w języku rosyjskim: “Republika Białorusi”. W dolnej części monety, wzdłuż krawędzi – oznaczenie nominału monety w języku białoruskim – „dwadzieścia rubli”. Powyżej rok emisji: 2005.

Kolejne białoruskie monety z serii “Bajki Narodów Świata” poświęcone są Alicji - głównej bohaterce bajek Lewis Carroll’a - „Alicja w Krainie Czarów” i „Alicja Po Drugiej Stronie Lustra”.

20 rubli, Bajki Narodów Świata - Alicja Po Drugiej Stronie Lustra i Alicja w Krainie Czarów, 2007

Wizerunki monet są niezwykle interesujące, gdyż patrząc na dwie monety, leżące obok siebie, zobaczymy twarz Alicji w lustrzanym odbiciu wraz z napisami w języku białoruskim (dwa różne tytuły, lecz drugi z nich w lustrzanym odbiciu). Pierwsza moneta ozdobiona jest bursztynem w kształcie jajka, a druga - rubinową cyrkonią w kształcie serca.

W ramach serii "Bajki Narodów Świata" - do 2008 roku ukazały się następujące monety:

2005 rok:
- 20 rubli, Kamienny Kwiat
- 20 rubli, Szymon Muzykant
- 20 rubli, Królowa Śniegu
- 20 rubli, Mały Książę
2006 rok:
- 20 rubli, Baśnie 1001 Nocy - Szeherezada
- 20 rubli, 12 miesięcy
2007 rok:
- 20 rubli, Alicja w krainie czarów
- 20 rubli, Alicja po drugiej stronie lustra.

2008 rok:

20 rubli, Turandot

Commemorative coin "Alice's Adventures in Wonderland"

The coin is round. The edge of the coin is plain. Surface of the coins is oxidized. Minted by: The Mint of Poland PLC., Warsaw, Poland
Obverse: at the bottom - a relief effigy of the State Coat of Arms of the Republic of Belarus; in the center - at the background of a starry sky there is an image of a boy and a girl holding an opened book; beneath - year of issue; inscriptions along the rim: at the top - "РЭСПУБЛIКА БЕЛАРУСЬ" (REPUBLIC OF BELARUS), at the bottom - "ДВАЦЦАЦЬ РУБЛЁЎ" (TWENTY ROUBLES).
Reverse: on the right - the stylized portrait of the main heroine of fairy tale Alice holding the small white rabbit on hands; at the top - the ornament located on a tape from characters of a fairy tale, under it an insert of artificial transparent crystal of pink color - the heart, symbolizing red card queen; in the center - the hall is represented, an output from which is small mysterious door in a wonderful garden; inscriptions along the rim at the left edge - " Алісіны прыгоды ў дзівоснай краіне ".

Alicja w Krainie Czarów (oryginalny tytuł: Przygody Alicji w Krainie Czarów (ang. Alice's Adventures in Wonderland) to utwór angielskiego wykładowcy matematyki Charlesa Lutwidge'a Dodgsona, piszącego pod pseudonimem Lewis Carroll. Utwór został opublikowany w dniu 4 lipca 1865 roku. Angielski tytuł dosłownie znaczy: Przygody Alicji w Krainie Dziwów, jednak pierwsi polscy tłumacze oddali Wonderland jako Krainę Czarów, choć w całej książce nie ma o czarach ani słowa. Książka zachowuje absurdalną logikę snu, jest wypełniona satyrycznymi aluzjami do przyjaciół i wrogów Dodgsona, parodiami szkolnych wierszyków, których uczyły się w XIX-wieku brytyjskie dzieci, zawiera także odniesienia lingwistyczne i matematyczne.

Utwór jest trudny do sklasyfikowania. Traktowanie go tylko jako bajki dla dzieci byłoby nieporozumieniem, choć to dla nich była pisana. Maciej Słomczyński pisze w przedmowie do Alicji w swoim tłumaczeniu, że "jest to zapewne jedyny wypadek w dziejach piśmiennictwa, gdzie jeden tekst zawiera dwie zupełnie różne książki: jedną dla dzieci i drugą dla bardzo dorosłych." Kontynuacją utworu jest Alicja po drugiej stronie lustra.

Tytułowa bohaterka utworu - Alicja jest fikcyjną postacią z powieści pt. Alicja w Krainie Czarów (ang. Alice's Adventures in Wonderland) i jej drugiej części Po drugiej stronie lustra (ang. Through the Looking-Glass and What Alice Found There) autorstwa Charlesa Lutwidge’a Dodgsona. Inspiracją postaci była dziesięcioletnia córka przyjaciół Carrolla, Alice Liddell, która wraz z siostrami często słuchała jego fantastycznych opowieści. Pierwsze wydanie przygód Alicji (w roku 1865) opatrzone jest ilustracjami Johna Tenniela, jednak nie przedstawiają one Alice Liddell, gdyż ilustrator nigdy jej osobiście nie spotkał.

Alicja jest bardzo logicznie myślącą osóbką. Zwykle przedstawia się ją w błękitnej sukience do kolan z nałożonym białym fartuszkiem, chociaż w pierwszym wydaniu książki z kolorowymi ilustracjami (tzw. The Nursery "Alice") sukienka była koloru żółtego. Dziewczynka ma blond włosy przewiązane szeroką czarną opaską, która w Wielkiej Brytanii doczekała się nawet nazwy „opaska Alicji” (ang. Alice band).

W dniu 4 lipca 1862 roku odbyła się wycieczka łodzią po Tamizie, w której uczestniczyli wielebny Dodgson (autor książki), wielebny Robinson Duckworth i trzy małe dziewczynki: * Lorina Charlotte Liddell (13 lat; Prima w wierszu rozpoczynającym książkę), * Alice Pleasance Liddell (10 lat; Sekunda w wierszu) i * Edith Mary Liddell (8 lat; Tercja w wierszu). Wycieczka rozpoczęła się od Folly Bridge niedaleko Oksfordu i zakończyła pięć mil dalej w wiosce Godstow. W międzyczasie wielebny Dodgson opowiadał historię, w której główną rolę grała Alicja. Powstało do tej pory siedem polskich przekładów całości książki. Nie jest to duża liczba w porównaniu np. z 34 tłumaczeniami niemieckim.

Wartość tej książki leży w dużej mierze w jej formie, a nie tylko treści, streszczenie nie odda więc jej ducha. Tytuły rozdziałów podane za przekładem Macieja Słomczyńskiego. Książkę rozpoczyna wiersz, wyjaśniający genezę jej powstania i opisujący wycieczkę po Tamizie.
1. W głąb króliczej nory
W głąb króliczej nory Alicja, spędzając leniwie czas ze swoją siostrą, widzi Białego Królika w ubraniu, niosącego zegarek kieszonkowy. Podąża za nim w głąb króliczej nory i spada głęboką studnią, mijając półki pełne dziwnych przedmiotów. Po bezpiecznym lądowaniu w długim przedsionku znajduje szklany stół ze złotym kluczem. Szukając dziurki, do której by pasował klucz, znajduje małe drzwiczki, a za nimi piękny ogród. Jest jednak za duża, by się przez nie przecisnąć. W końcu znajduje małą butelkę z etykietą WYPIJ MNIE, wypija i zmniejsza się. Niestety klucz zostawiła na stole i teraz nie może go dosięgnąć. W końcu odkrywa i zjada ciastko z napisem ZJEDZ MNIE.
2. Kałuża łez
Na skutek zjedzenia ciastka Alicja rośnie na wysokość 9 stóp. Płacze, tworząc kałużę łez. Biały Królik przebiega przez sień i jest tak przestraszony widokiem Alicji, że upuszcza swoje rękawiczki i wachlarz. Alicja wachluje się nim, co powoduje jej ponowne zmniejszanie, ale szczęśliwie przerywa przed zupełnym zniknięciem. Pływa w kałuży łez i spotyka Mysz, która śmiertelnie boi się kotów. Dopływają do brzegu, gdzie spotykają mnóstwo ptaków i innych zwierząt, także mokrych.
3. Wyścig kumotrów i ogonopowieść
Jeden z ptaków, Dodo decyduje, że zwierzęta powinny się osuszyć w Wyścigu Kumotrów, który nie ma żadnych reguł oprócz biegania w kółko. Po pół godziny wyścig kończy się i każdy wygrywa, więc każdy powinien dostać nagrodę. Alicja oddaje swoje słodycze na nagrody, sama dostaje w nagrodę swój naparstek, a Mysz opowiada jej swoją długą i smutną historię prześladowań przez koty. Rozdział kończy się, gdy Alicja opuszcza uczestników wyścigu.
4. Królik wysyła małego Billa
Królik wysyła małego Billa Przekład Stillera: Królik wpuszcza w komin Biały Królik myli Alicję ze swoją służącą, każąc przynieść parę rękawiczek i wachlarz. Alicja idzie do jego domu i znajduje butelkę, bez napisu sugerującego picie. Mimo to wypija zawartość i w efekcie rośnie tak bardzo, że wypełnia sobą cały dom. Biały Królik nie może dostać się do środka, więc wysyła tam swego sługę, jaszczurkę imieniem Bill. Bill próbuje wejść przez komin, ale Alicja go wykopuje na zewnątrz. Biały Królik wrzuca do środka kamyki, które zamieniają się w ciastka. Alicja zjada ciastka, co sprawia, że znowu się zmniejsza. Wychodzi na zewnątrz, gdzie natyka się na tłum zwierząt. Spotyka olbrzymie szczeniątko, od którego musi się opędzać. W końcu widzi Gąsienicę, siedzącego na grzybie i palącego fajkę wodną.
5. Rada Gąsienicy
Gąsienica radzi Alicja pyta, jak stać się większą, ale Gąsienica każe jej recytować wierszyk. Alicja robi to (zmieniając tekst w parodię). Gdy w końcu zawiedziona już odchodzi, Gąsienica wreszcie podpowiada jej, że jedna strona grzyba powiększa, a druga zmniejsza. Gąsienica zostawia ją samą. Alicja najpierw próbuje prawej strony, co sprawia że zmniejsza się, uderzając głową o własne stopy. Potem próbuje lewej strony i jej szyja rośnie do olbrzymich rozmiarów. Wysoko w koronach drzew atakuje ją Gołąb, który jest przekonany, że broni się przed wężem. Alicja próbuje go przekonać, że jest małą dziewczynką. W końcu nadgryzając raz jeden, raz drugi kawałek grzyba, wraca do swoich normalnych rozmiarów.
6. Prosiak i pieprz
Alicja trafia na progi domu, gdzie stoją służący: Żaba i Ryba. Mimo ostrzeżeń jednego z nich, Alicja wchodzi do domu i spotyka Księżną, Kucharkę, Dziecko i Kota z Cheshire. Kucharka gotuje zupę i rzuca talerzami. W zupie jest za wiele pieprzu, co sprawia, że Alicja ciągle kicha. Stale rozzłoszczona Księżna podrzuca dziecko, recytując mu wiersz "Do synka swego groźnie mów i bij go kiedy kicha..." Kiedy kończy, daje dziecko Alicji, a sama idzie grać w krokieta z Królową. Ku zdumieniu Alicji dziecko zamienia się w prosiaka, więc go wypuszcza do lasu. Kot z Cheshire ciągle znika i pojawia się. Opowiada jej o Zwariowanym Kapeluszniku i Marcowym Zającu. W końcu znika powoli, zostawiając tylko swój uśmiech.
7. Obłąkana herbatka
Zwariowany podwieczorek Przekład Słomczyńskiego: Obłąkana herbatka Przekład Stillera: Zwariowana herbatka Alicja jest gościem na obłąkanej herbatce, wraz z Szalonym Kapelusznikiem, Marcowym Zającem i Susłem. Wszyscy zadają Alicji mnóstwo logicznych zagadek i wytykają najmniejsze nielogiczności jej wypowiedzi. Alicja czuje się obrażona i odchodzi, twierdząc, że to najgłupsza herbatka, na jakiej kiedykolwiek była. Znajduje drzwi w pniu drzewa i wchodzi do środka. W ten sposób trafia znowu do długiego przedsionka, do którego wpadła na początku. Tym razem najpierw otwiera maleńkie drzwi, zjada zachowany kawałek grzyba i wkracza do pięknego ogrodu.
8. Królewskie tereny do gry w krokieta
W ogrodzie trafia na trzy karty do gry - ogrodników przemalowujących róże na krzewie, gdyż omyłkowo posadzili białe róże w miejsce czerwonych. Wkracza procesja kart, królów i królowych (wraz z Białym Królikiem). Alicja spotyka bezlitosną Królową Kier, a także Króla Kier. Królowa każe ściąć trzech ogrodników. Do ścięcia jednak nie dochodzi. Rozpoczyna się gra w krokieta, z flamingami w roli kijów i jeżami jako piłkami. Królowa skazuje kolejne postaci na ścięcie (choć jej polecenia nie są wykonywane), a Alicja spotyka kolejny raz Kota z Cheshire. Królowa nakazuje ściąć mu głowę, co napotyka na trudności, gdyż Kot akurat postanowił ukazać się jako sama głowa. Kot jest własnością Księżnej, więc Królowa każe wypuścić Księżną z więzienia i przyprowadzić.
9. Opowiadanie Żółwiciela
Księżna zostaje przyprowadzona na pola krykietowe. Jest już mniej rozzłoszczona. Twierdzi, że to pieprz ją denerwował. Królowa Kier pokazuje Alicji Gryfona, który zabiera ją do Żółwiciela. Żółwiciel jest bardzo smutny, mimo że nie ma ku temu powodów. Próbuje opowiedzieć swoją smętną historię o tym, jak był żółwiem, jednak przerywa mu Gryfon, gdyż nadeszła ich kolej w krokiecie.
10. Kadryl z homarami
Żółwiciel i Gryfon tańczą kadryla z homarami, śpiewając Oto jest głos homara. Potem Żółwiciel śpiewa Piękną zupę, ale Alicja i Gryfon muszą w trakcie odejść, gdyż rozpoczyna się proces sądowy.
11. Któż ciastka skradł?
Sądzony jest Walet Kier, oskarżony o kradzież ciastek. Ławnikami jest dwanaście zwierząt, w tym jaszczurka Bill, sędzią Król Kier, a woźnym sądowym Biały Królik. Pierwszym świadkiem jest Kapelusznik, który ani trochę nie pomaga w procesie. Następnie zeznaje Kucharka, a kolejnym świadkiem ma być Alicja, która już od początku procesu zaczyna znów rosnąć.
12. Świadectwo Alicji
Sporo już większa Alicja przypadkowo kopie ławników, następnie stara się wykazać bezsens procesu. Królowa Kier skazuje ją na śmierć. Alicja nazywa ich wszystkich talią kart, co sprawia, że jako zwykłe karty wirują wokół niej. Siostra Alicji budzi ją. Wszystko okazuje się snem. Alicja wraca do swego domu. Siostra śni sen o dzieciństwie, o Krainie Czarów z opowieści Alicji.
źródło: Mennica Polska / Narodowy Bank Republiki Białoruś / Wikipedia