• dwa złote numizmaty z numerem certyfikatu wybitym na rancie każdego z numizmatów,
• certyfikat autentyczności Mennicy Polskiej S.A. z hologramem i numerem seryjnym,
• estetyczne, drewniane etui koloru mahoniowego.

• Anna Jagiellonka
• Mieszko II
• Wacław II
• Ludwig Węgierski
• Jan Olbracht
• Aleksander Jagiellończyk
• Henryk Walezy
• Michał Korybut Wiśniowiecki

• August III Sas (II połowa 2011 r.).
  

W serii oferowane są:

• zestawy złote o nakładzie 100 kompletów,
• zestawy srebrne o nakładzie 500 kompletów,
• blistry o nakładzie 1000 kompletów.
  

 

Michał Korybut Wiśniowiecki herbu Korybut (ur. 31 lipca 1640 w Białym Kamieniu, zm. 10 listopada 1673 we Lwowie) - król Polski i wielki książę Litwy w latach 1669-1673.

Syn wojewody ruskiego, księcia Jeremiego Wiśniowieckiego i Gryzeldy Zamoyskiej. Mąż Eleonory Habsburg, córki cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego, króla Czech i Węgier Ferdynanda III Habsburga.

Początkowo znalazł się pod opieką biskupa wrocławskiego i płockiego Karola Ferdynanda Wazy, który powierzył jego edukację jezuitom z Nysy, którzy kształcili przyszłego Króla Polski w Kolegium Jeziuckim "Carolinum" w Nysie.

Od 1655 dzięki protekcji wuja późniejszego wojewody sandomierskiego Jana Sobiepana Zamoyskiego przebywał na dworze króla Jana II Kazimierza. W czasie potopu szwedzkiego uszedł wraz z królem na Śląsk. W 1656 dzięki wsparciu królowej Ludwiki Marii rozpoczął studia na uniwersytecie w Pradze.

W 1660 powrócił do kraju. Jednak już wkrótce udał się na dwory w Wiedniu i Dreźnie. W 1663 wziął udział w kampanii na Ukrainie, w czasie wojny polsko-rosyjskiej 1654-1667. W czasie rokoszu Lubomirskiego opowiedział się po stronie króla.

Został wybrany na króla na sejmie elekcyjnym 19 czerwca 1669. Oprócz niego było czterech kandydatów innych narodowości, lecz po złych doświadczeniach z obcymi monarchami szlachta gremialnie głosowała na "Piasta", wbrew zamiarom magnatów. Uzyskał on 11 271 głosów elektorskich szlachty.

W dniu 27 lutego 1670 r. pojął za żonę Eleonorę Habsburżankę, która okazała się wierną partnerką mimo rzekomych obżarstwa i podejrzenia o homoseksualizm monarchy. Królowa była nawet w ciąży, ale poroniła na skutek nieszczęśliwego wypadku. Nieprzychylni królowi mówili, iż miała to być przykrywka dla jego rzekomych homoseksualnych skłonności bądź impotencji.

Walka stronnictw
W Rzeczypospolitej zwalczały się dwa stronnictwa: malkontenci i regaliści. Malkontentami nazywano stronnictwo profrancuskie. Tworzyli je: prymas Mikołaj Prażmowski, hetman wielki koronny Jan Sobieski, Andrzej Morsztyn, Bogusław i Michał Kazimierz Radziwiłłowie, wojewoda krakowski Aleksander Michał Lubomirski, wojewoda ruski Stanisław Jan Jabłonowski, wojewoda poznański Krzysztof Grzymułtowski, biskup krakowski Andrzej Trzebicki.

W listopadzie 1669 malkontenci zerwali sejm koronacyjny posługując się egzulantami (tak określano szlachtę z ziem ukraińskich utraconych na rzecz Rosji). Malkontenci dążyli do detronizacji króla i wyniesienia na tron hrabiego St. Paul de Longueville. Po kraju krążył ordynarny paszkwil antykrólewski, pióra stolnika wielkiego koronnego Jana Wielopolskiego, pt. " List szlachcica polskiego do sąsiada po sejmie coronationis z Krakowa A. 1669 ".

W roku 1670 ostra walka stronnictw przeniosła się do sejmików przedsejmowych. Szlachta domagała się na nich sądu sejmowego nad hetmanem Janem Sobieskim. W obronie Sobieskiego wojsko zawiązało konfederację pod Trembowlą.

Wobec groźby buntu armii, regaliści zrezygnowali z rozprawy z hetmanem na sejmie. Jednak wzajemne animozje były tak silne, że dały znać o sobie w obliczu zagrożenia tureckiego. Oto w roku 1671 regaliści skutecznie zablokowali uchwalenie przez sejm środków na obronę, ponieważ hetman Jan Sobieski był malkontentem.

Konflikt z malkontentami przesłaniał wojnę z Turcją. Doszło nawet do tego, że król poparł bunt oddziałów regimentarza Stanisława Wyżyckiego, który wbrew rozkazom Sobieskiego opuścił Wołyń, pozbawiając go obrony. Król wyznaczył buntownikom leża zimowe w bogatym starostwie samborskim i wypłacił część zaległego żołdu. Wojsku Sobieskiego żołdu nie wypłacił. Rozdarte wewnętrznymi waśniami państwo nie było w stanie dać należytego odporu Turkom.

W 1672 Turcja wypowiedziała wojnę Rzeczypospolitej. W czerwcu 100-tysięczna armia turecka, dowodzona przez samego sułtana Mehmeda IV, obległa Kamieniec Podolski, który 26 sierpnia skapitulował. Lwów okupił się po 10 dniach oblężenia. Czambuły tatarskie dotarły do Hrubieszowa, Jasła i Biecza. Maszerowały na Gołąb nad Wisłą, gdzie był król i tłumy pospolitego ruszenia.

W październiku, na rozpaczliwą prośbę senatorów, Jan Sobieski wyprawił się z garstką wojska na czambuły tatarskie. Pod Niemirowem rozgromił ordę Dżambet Gereja. Pod Komarnem zniszczył drugi kosz tatarski, a pod Petranką zniósł trzecie zgrupowanie. W październiku zawarty został traktat pokojowy w Buczaczu, oddający Turcji Podole. Ukrainę otrzymali Kozacy, jako poddani Wielkiej Porty.

Mimo to w Koronie zanosiło się na kolejną wojnę domową. Zgromadzona przy królu w Gołębiu szlachta zawiązała konfederację pod marszałkostwem pisarza polnego koronnego Stefana Stanisława Czarnieckiego. "Gołębianie" zagrozili sądem prymasowi Mikołajowi Prażmowskiemu.

Pozbawili go wszelkich stanowisk państwowych. Plądrowali dobra Jana Sobieskiego i jego krewnych. 22 listopada w Kobryniu konfederację zawiązało wojsko litewskie i opowiedziało się za "gołębianami".

Obecne przy Sobieskim w Szczebrzeszynie wojsko koronne zawiązało w jego obronie konfederację szczebrzeszyńską. Na czele swych oddziałów Jan Sobieski udał się do Łowicza, gdzie przebywał prymas Prażmowski.

Mediacji między zwaśnionymi stronami podjął się nuncjusz apostolski Francesco Buonvisi i biskup krakowski Andrzej Trzebicki. Na pacyfikację nastrojów wpłynął też list sułtana Mehmeda IV, który żądał całkowitego ukorzenia się Rzeczypospolitej.

W marcu 1673 r. odbył się w Warszawie sejm pacyfikacyjny, na którym uchwalono: 1) wzajemne darowanie win, 2) odmowę ratyfikacji układu buczackiego, 3) uchwalono środki na zaciąg armii. Pieniądze dane przez papieża przeznaczono na artylerię.

Przegrana wojna z Turcją
Zabiegami dyplomatycznymi Polska wyeliminowała Tatarów Selima I Gireja i Kozaków Piotra Doroszenki z udziału w wojnie po stronie Turcji. Prawdopodobnie efektem jej zabiegów był najazd Kałmuków na Krym i Doroszeńkę. Chanat był spustoszony tak mocno, że Selim Gerej nie był w stanie wesprzeć Turków.

Pod Chocimiem stanął 30-tys. korpus Husejna Paszy. W Kamieńcu Podolskim stacjonował 18-tys. korpus Halila Paszy. 15-tys. korpus Kaplana Paszy stał w Jassach. Sobieski skierował się przeciwko Husseinowi.

Otoczył główne siły tureckie w twierdzy chocimskiej, którą w drugim dniu oblężenia wziął szturmem. To wielkie zwycięstwo Polaków nie przyniosło co prawda przełomu w wojnie i odzyskania Kamieńca Podolskiego, ale utwierdziło pozycję Jana Sobieskiego w Europie i zwiększyło respekt dla niego wśród Turków, którzy odtąd zwali go "Lwem Lechistanu".

Rezultat wojny to utrata ziem wschodnich i zgoda na płacenie Turcji ustalonych kwot (por. pokój buczacki 1672).

Nagrobek Michała Korybuta Wiśniowieckiego
w katedrze na Wawelu

Król Michał Korybut Wiśniowiecki zmarł 10 listopada 1673 r. we Lwowie - jak wykazała sekcja zwłok na skutek pęknięcia wrzodu w przewodzie pokarmowym (popularna wersja mówi, iż król konsumując śniadanie, zadławił się ogórkiem). Nowym królem obrany został 19 maja 1674 r. Jan III Sobieski.

Ocena rządów
Michała Korybuta Wiśniowieckiego jako władcę ocenia się najczęściej źle: gnuśny, strachliwy, żądny władzy, bez umiejętności politycznej, a choćby wojskowej swego ojca, przypadkowy władca z woli tłumu.

Nie jest to do końca słuszne. Współcześni wielokrotnie podkreślają jego pełne godności i rozsądku wypowiedzi. Władca ten nie szczędził czasu ani umiejętności, by dobrze gospodarować krajem.

Znane nam plany polityczne w niczym nie ustępują tym, jakie przedstawiali jego przeciwnicy. Krótkie panowanie było ciągłą walką z przeciwnościami, z upokorzeniami, tragicznym wyborem między dobrem Ojczyzny i godnością własną.

Ponadto trudno było podejmować jakiekolwiek decyzje, gdy każdy sejm był zrywany przez szlachtę, a król reprezentujący majestat Rzeczpospolitej był lżony i obrażany. Nie był władcą wybitnym, na pewno.

Ale to jego gnuśności Rzeczpospolita zawdzięcza przynajmniej jedno: uniknięcie rozlewu bratniej krwi. A to już bardzo dużo.

źródło: Mennica Polska S.A. / Wikipedia