200 zł, Historia Jazdy Polskiej - Ułan II Rzeczypospolitej, 2011

Ułan II Rzeczypospolitej - piąta, a zarazem ostatnia złota moneta kolekcjonerska z serii "Historia Jazdy Polskiej" uwieczniającej szlachetnych rycerzy i historię polskiej wojskowości. Uczta dla oka, jak też gwarant bezpiecznej inwestycji.
Seria: "Historia Jazdy Polskiej"

Stan zachowania monety: I (menniczy)
Nominał: 200 zł
Złoto: Au 900
Stempel: lustrzany
Średnica: 27,00 mm
Waga: 15,50 g
Wielkość emisji: 5.000 szt.

Cena emisyjna NBP: 2148 zł

Data emisji monet: 15.07.2011 r.
W zestawie: złota moneta w kapsule ochronnej i zielonym etui, certyfikat autentyczności, folder emisyjny

Złota moneta kolekcjonerska - piąta, a zarazem ostatnia z serii "Historia Jazdy Polskiej" uwieczniającej szlachetnych rycerzy i historię polskiej wojskowości.

Oddanie hołdu kawalerii polskiej od zarania państwa polskiego aż po desperackie dni w 1939 roku.

Awers: u góry wizerunek orła ustalony dla godła Rzeczypospolitej Polskiej. Nad orłem półkolem napis: RZECZPOSPOLITA POLSKA. Po bokach orła oznaczenie roku emisji: 20-11. Pod orłem, z prawej strony, napis: 200/ZŁ. Poniżej orła stylizowane wizerunki: szabli z napisem „Honor i Ojczyzna” oraz fragmentu lancy. Pod lewą łapą orła znak mennicy: MW.

Rewers: centralnie, na tle stylizowanych fragmentów zarysów wizerunków ułanów na koniach, stylizowany wizerunek trzymającego szablę ułana na koniu. U góry półkolem napis: UŁAN II RZECZYPOSPOLITEJ.

Szlachetny kruszec, na którym uwieczniono niesamowitą tematykę monet, to przede wszystkim uczta dla oka, jak też gwarant bezpiecznej inwestycji.

NBP emitował serię monet "Historia Jazdy Polskiej" od 2006 roku do 2011 roku. W serii ukazały się 200-złotowe monety złote, 10-złotowe monety srebrne oraz 2-złotowe monety ze stopu Nordic Gold.

Seria "Historia Jazdy Polskiej" jest serią zamkniętą, co oznacza, że łącznie obejmuje pięć złotych okazów numizmatycznych, czyli monety o nominale 200 zł:

Jeździec piastowski
Rycerz ciężkozbrojny XV w.
Husarz XVI - XVII w.
Szwoleżer Gwardii Cesarza Napoleona I
Ułan II Rzeczypospolitej.

*****

W siłach zbrojnych II Rzeczypospolitej kawaleria była jednym z trzech głównych, obok piechoty i artylerii, rodzajów wojska.

Jej początki związane są z odrodzeniem państwa polskiego jesienią 1918 r. Pierwsze oddziały jazdy zostały sformowane na bazie polskich jednostek walczących na frontach I wojny światowej. Formalnie jazda dzieliła się na pułki ułanów, pułki szwoleżerów (nawiązujące do tradycji Legionów Polskich) oraz pułki strzelców konnych.

W latach 1918–1921 jazda brała czynny udział w walkach o ustalenie granic państwa polskiego. W czasie wojny polsko–bolszewickiej odniosła wiele sukcesów, m.in. 31 sierpnia 1920 r. pod Komarowem, w ostatniej wielkiej bitwie kawaleryjskiej w światowej historii wojskowości, pokonała oddziały 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego.

Kawaleria była wojskiem przemieszczającym się konno, ale walczącym w szyku pieszym. Koń był jedynie środkiem lokomocji – w międzywojennej Polsce motoryzacja dopiero się rozwijała, a drogi były w złym stanie.

Na podstawowe uzbrojenie kawalerzysty składały się karabinek oraz szabla. Podczas uroczystych wystąpień ułani wyposażeni byli w lance z proporczykami w barwach swej jednostki. Pomimo tego, że byli oni szkoleni we władaniu lancą, nie przewidywano użycia tej broni w boju.

Szabla, będąca wręcz symboliczną bronią polskiego ułana, także miała już niewielkie walory bojowe, chociaż prowadzono prace nad jej udoskonaleniem. W rezultacie w 1934 r. wprowadzono do uzbrojenia kawalerii ostatnią na świecie opracowaną naukowo szablę bojową, którą produkowano w Hucie Ludwików.

Kawaleria, poza uzbrojeniem indywidualnym, dysponowała bronią maszynową, karabinami przeciwpancernymi oraz moździerzami i artylerią. W walce miały ją wspierać samochody pancerne. W przededniu II wojny światowej kawaleria była już przestarzałym rodzajem wojska. Dlatego też zapoczątkowano jej motoryzację – jako pierwsza została zreformowana 10 Brygada Kawalerii, którą podporządkowano dowódcy Broni Pancernej.

We wrześniu polscy ułani potrafili szybko i sprawnie się przemieszczać podczas starć z wrogiem. Toczyli walkę pieszo z wykorzystaniem karabinów i broni maszynowej, używając koni jako środka transportu. Doszło jednak do kilku szarż na wojska niemieckie – m.in. pod Krojantmi, Wólką Węglową i Krasnobrodem.

autor: Witold Głębowicz - Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, fragment tekstu z folderu emisyjnego NBP

źródło: NBP / Mennica Polska / Wikipedia