Ten niestrudzony Pielgrzym, docierający w najodleglejsze dla Stolicy
Apostolskiej rejony świata, odbył
Najdłuższa pielgrzymka to Daleki
Wschód (Bangladesz, Singapur) Fidżi, Nowa Zelandia,
Australia i Seszele - 48 974 km, zaś najkrótsza pielgrzymka
to San Marino - 470 km.
Papież Jan Paweł II to największy podróżnik wśród
papieży.
Podczas wszystkich pielgrzymek papież przebył
, co odpowiada 40-krotnemu okrążeniu
Ziemi wokół równika i czterokrotnej odległości
między Ziemią, a Księżycem.
Dłużej
panowali tylko święty Piotr - pierwszy następca Jezusa (34 lata) i Pius
IX, który został wybrany papieżem w 1846 roku w wieku 54 lat
(32 lata).
Życie przed wyborem na
papieża
Dzieciństwo i młodość
Karol Wojtyła urodził się w Wadowicach jako drugi syn Karola Wojtyły i
Emilii z Kaczorowskich. Ród Wojtyłów wywodzi się
z Czańca koło Kęt i Lipnika (obecnie dzielnica Bielska-Białej).
Ród Kaczorowskich pochodzi z Michałowa k. Szczebrzeszyna.
Karol Wojtyła ochrzczony został dnia 20 czerwca 1920 roku przez księdza
Franciszka Żaka, kapelana wojskowego. Rodzicami chrzestnymi Karola
Wojtyły byli Józef Kuczmierczyk, szwagier Emilii Wojtyły, i
jej siostra, Maria Wiadrowska.
Rodzice nadali imię Karolowi na cześć ostatniego cesarza Austrii bł.
Karola Habsburga. Rodzina Wojtyłów żyła skromnie. Jedynym
źródłem utrzymania była pensja ojca - wojskowego urzędnika w
Powiatowej Komendzie Uzupełnień w stopniu porucznika. Matka pracowała
dorywczo jako szwaczka. Edmund, brat Karola, po ukończeniu wadowickiego
gimnazjum studiował medycynę w Krakowie i został lekarzem. Wojtyłowie
mieli jeszcze jedno dziecko - Olgę, która zmarła po
urodzeniu. W dzieciństwie Karola nazywano najczęściej zdrobnieniem
imienia - Lolek. Był chłopcem bardzo utalentowanym i usportowionym.
Regularnie grał w piłkę nożną oraz jeździł na nartach.
Bardzo ważnym elementem życia Karola były wycieczki krajoznawcze, a
także spacery po okolicy Wadowic. W większości wycieczek towarzyszył mu
ojciec. Jego matka zmarła 13 kwietnia 1929 roku, w wieku 45 lat. Trzy
lata później, w 1932 r., zmarł na szkarlatynę w wieku 26 lat
brat Edmund. Chorobą zaraził się od swojej pacjentki w szpitalu w
Bielsku. Od września 1930 roku, po zdaniu egzaminów
wstępnych, Karol Wojtyła rozpoczął naukę w 8-letnim Państwowym
Gimnazjum Męskim im. Marcina Wadowity w Wadowicach.
Nie miał żadnych problemów z nauką. Już w tym wieku, według
jego katechetów, wyróżniała go także ogromna
wiara. W pierwszej klasie ks. Kazimierz Figlewicz zachęcił go do
przystąpienia do kółka ministranckiego, którego
stał się prezesem. Katecheta ten miał znaczny wpływ na
rozwój duchowy młodego Karola Wojtyły. Podczas nauki w
gimnazjum Karol zainteresował się teatrem - występował w
przedstawieniach Kółka Teatralnego stworzonego przez
polonistów z wadowickich gimnazjów: żeńskiego im.
Michaliny Mościckiej i męskiego im. Marcina Wadowity.
Studia
14 maja 1938 Karol Wojtyła zakończył naukę w gimnazjum otrzymując
świadectwo maturalne z oceną celującą, która umożliwiała
podjęcie studiów na większości uczelni bez
egzaminów wstępnych. Karol Wojtyła wybrał studia
polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Studia rozpoczął w październiku 1938 roku. W pierwszym roku
studiów Karol przeprowadził się wraz z ojcem do rodzinnego
domu matki przy ul. Tynieckiej 10 w Krakowie. Czas od października 1938
do lutego 1941 roku to okres wytężonej nauki Karola na studiach,
spotkań grupy literackiej, a także tworzenia własnej poezji. Dnia 18
lutego 1941 roku po długiej chorobie zmarł ojciec Karola.
W 1942 i 1943, jako reprezentant krakowskiej społeczności akademickiej,
udawał się do Częstochowy, by odnowić śluby jasnogórskie.
Wojna odebrała Karolowi Wojtyle możliwość kontynuowania
studiów, zaczął więc pracować jako pracownik fizyczny w
zakładach chemicznych Solvay. Początkowo od jesieni 1940 przez rok w
kamieniołomie w Zakrzówku, a potem w oczyszczalni sody w
Borku Fałęckim. W tym okresie Karol związał się też z
polityczno-wojskową katolicką organizacją podziemną Unia,
która starała się między innymi ochraniać zagrożonych
Żydów.
Jesienią roku 1941 Karol wraz z przyjaciółmi założył Teatr
Rapsodyczny, który swoje pierwsze przedstawienie wystawił 1
listopada 1941. Rozstanie Wojtyły z teatrem nastąpiło nagle w roku
1942, gdy postanowił on studiować teologię i wstąpił do tajnego
Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie gdzie 1 listopada
1946 otrzymał święcenia kapłańskie w tym samym czasie rozpoczął w
konspiracji studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu
Jagiellońskiego. W okresie od kwietnia 1945 do sierpnia 1946 roku Karol
Wojtyła pracował na uczelni jako asystent i prowadził seminaria z
historii dogmatu.
Kapłaństwo
16 listopada 1946 roku alumn Metropolitalnego Seminarium Duchownego w
Krakowie Karol Wojtyła został subdiakonem, a tydzień później
diakonem. Już 1 listopada 1946 roku kardynał Adam Stefan Sapieha
wyświęcił Karola Wojtyłę na księdza. 2 listopada jako neoprezbiter
odprawił Mszę św. prymicyjną w krypcie św. Leonarda w katedrze na
Wawelu. 15 listopada Karol Wojtyła wraz z klerykiem Stanisławem
Starowieyskim poprzez Paryż wyjechał do Rzymu, aby kontynuować studia
na uczelni Instituto Internazionale Angelicum (obecnie Papieski
Uniwersytet w Rzymie). Przez okres studiów zamieszkiwał w
Kolegium Belgijskim, gdzie poznał wielu duchownych z krajów
frankofońskich oraz z USA.
W 1948 roku ukończył studia z dyplomem summa cum laude. Pod kierunkiem
wytrawnego teologa, dominikanina Reginalda Garrigou-Lagrange'a napisał
pracę doktorską pt. Zagadnienia wiary u świętego Jana od Krzyża, jednak
z powodu braku funduszy na wydanie jej drukiem nie uzyskał stopnia
doktorskiego. Tytuł ten został mu przyznany dopiero w Polsce. W lipcu
1948 roku, na okres 7 miesięcy Karol Wojtyła został skierowany do pracy
w parafii Niegowić, gdzie spełniał zadania wikarego i katechety. Od
tego momentu rozpoczął się dla młodego księdza okres wycieczek i
podróży z młodzieżą po Polsce. Wolny czas zawsze starał się
spędzać z chłopcami i dziewczętami na łonie natury.
W marcu 1949 roku Karol Wojtyła został przeniesiony do parafii św.
Floriana w Krakowie. Tam też założył mieszany chorał gregoriański.
Nadal często wyprawiał się na wycieczki z młodzieżą. Podczas wielu
wycieczek ksiądz Wojtyła starał się zmylić ówczesną milicję
i dlatego zdejmował sutannę i kazał nazywać się "wujkiem". W roku 1951
po śmierci kardynała Sapiehy, Karol Wojtyła został skierowany na urlop
w celu ukończenia pracy habilitacyjnej. W tym okresie dużo uwagi
poświęcił także pracy publicystycznej. Pisał wiele m.in. na temat
chrześcijańskiej etyki seksualizmu. Dnia 12 grudnia 1953 jego praca
Ocena możliwości oparcia etyki chrześcijańskiej na założeniach systemu
Maxa Schelera została przyjęta jednogłośnie przez Radę Wydziału
Teologicznego UJ, jednak Wojtyła nie uzyskał habilitacji z powodu
odmowy Ministerstwa Oświaty. Karol Wojtyła powrócił do
przerwanych obowiązków. Wykładał m.in. w seminariach
diecezji: krakowskiej, katowickiej i częstochowskiej (mieściły się one
wszystkie w Krakowie) oraz na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Jego
wykłady obejmowały głównie teologię moralną i etykę
małżeńską.
Biskup i kardynał
W roku 1958 Karol Wojtyła został mianowany biskupem tytularnym Ombrii,
a także biskupem pomocniczym Krakowa. Konsekracji biskupiej ks. Karola
Wojtyły dokonał 28 września 1958 w katedrze na Wawelu metropolita
krakowski i lwowski, arcybiskup Eugeniusz Baziak.
Współkonsekratorami byli biskupi Franciszek Jop i Bolesław
Kominek. W 1962 roku został krajowym duszpasterzem środowisk
twórczych i inteligencji. Na okres biskupstwa Karola Wojtyły
przypadły także obrady Soboru Watykańskiego II, w których
aktywnie uczestniczył. Już w tym okresie Karol Wojtyła bardzo dużo
czasu poświęcał na podróże zagraniczne w celach
ewangelizacyjnych i religijnych.
W dniu 30 grudnia 1963, półtora roku po śmierci swego
poprzednika, arcybiskupa Eugeniusza Baziaka, Karol Wojtyła został
mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim. Podczas konsystorza 26
czerwca 1967 został nominowany kardynałem. 29 czerwca 1967 roku
otrzymał w Kaplicy Sykstyńskiej od papieża Pawła VI czerwony biret, a
jego kościołem tytularnym stał się kościół św. Cezarego
Męczennika na Palatynie. Na zwołanym po śmierci Jana Pawła I drugim
konklawe w roku 1978 Wojtyła został wybrany na papieża i przybrał imię
Jana Pawła II. Wynik wyboru ogłoszono 16 października o 16:16.
Wykładniki pontyfikatu
Od 14 marca 2004 roku pontyfikat Jana Pawła II jest uznawany za
najdłuższy, po pontyfikacie Świętego Piotra oraz bł. Piusa IX. Był
papieżem przez 26 i pół roku (9666 dni). Długość jego
pontyfikatu podkreśla także kontrast z papiestwem jego poprzednika
– Jana Pawła I – który papieżem był
jedynie 33 dni. Jan Paweł II beatyfikował i kanonizował o wiele więcej
osób niż jakikolwiek poprzedni papież. Według danych na
październik 2004 r. ogłosił on błogosławionymi w sumie 1340
osób. To, czy kanonizował więcej świętych, niż wszyscy
poprzedni papieże razem wzięci, jest trudne do dowiedzenia, ponieważ
wiele zapisów wczesnych kanonizacji jest niekompletnych,
zaginionych lub niedokładnych.
Podczas swego pontyfikatu Jan Paweł II powołał więcej
kardynałów, niż którykolwiek z jego
poprzedników. Na dziewięciu konsystorzach papież kreował
kardynałami 231 duchownych katolickich. W 1989 roku Jan Paweł II
otrzymał, wyjątkowo jako jedyny laureat, nagrodę Wiktora przyznawaną
przez Akademię Telewizyjną (Wiktory 1989). Podczas jego pontyfikatu
ponad 300 milionów ludzi przeszło na katolicyzm. Osobistym
sekretarzem Jana Pawła II przez cały pontyfikat był arcybiskup
Stanisław Dziwisz.
Polak-papież
Jan Paweł II był pierwszym papieżem z Polski, jak również
pierwszym po 455 latach biskupem Rzymu, nie będącym Włochem.
Wielokrotnie sam przywoływał spełnione proroctwo Juliusza Słowackiego z
wiersza "Słowiański papież". Wybór na głowę Kościoła osoby z
kraju socjalistycznego wpłynął znacząco na wydarzenia w Europie
wschodniej i Azji w latach 80. XX wieku. Papież był także honorowym
obywatelem wielu polskich miast.
Zamach na Jana Pawła II
W dniu 13 maja 1981, podczas audiencji generalnej na Placu św. Piotra w
Rzymie o godzinie 17:19, Jan Paweł II został postrzelony przez
tureckiego zamachowca Mehmeta Ali Agcę w brzuch oraz rękę. Ranny papież
osunął się w ramiona stojącego za nim sekretarza Dziwisza. Ochrona
przewiozła Jana Pawła II do kliniki Gemelli, gdzie papieża poddano
bardzo ciężkiej sześciogodzinnej operacji. Do pełni zdrowia jednak
nigdy nie wrócił. Papież wierzył, że swoje ocalenie
zawdzięczał wstawiennictwu Matki Bożej. Wyraził to słowami: Jedna ręka
strzelała a inna kierowała kulę. Wierni dostrzegli pewien związek.
Zamach miał miejsce 13 maja podobnie jak pierwsze objawienie Matki
Boskiej w Fatimie w roku 1917. Jan Paweł II spędził na rehabilitacji w
szpitalu 22 dni. Potem wielokrotnie cierpiał z powodu
różnorodnych dolegliwości będących następstwem postrzału.
Papież nigdy nie ukrywał swoich niedomagań przed wiernymi ukazując
wszystkim oblicze zwykłego człowieka poddanego cierpieniu. W marcu 2006
komisja śledcza włoskiego parlamentu powołana dla ustalenia
odpowiedzialności obywateli włoskich podejrzanych o
współpracę z KGB, ustaliła bezsprzecznie, że rozkaz zabicia
papieża wydał osobiście I sekretarz KC KPZR Leonid Breżniew, a
zatwierdziło Biuro Polityczne m. in. Michaił Gorbaczow. Ali Agca
działał na zlecenie bułgarskiej służby bezpieczeństwa,
której działania miało inspirować radzieckie KGB.
Badania archiwów ujawniły, że istniała szansa na
udaremnienie zamachu. Niestety sygnały ostrzegawcze przekazane przez
amerykańską CIA zostały zlekceważone. Po zamachu otoczenie papieża
wprowadziło specjalne środki bezpieczeństwa (m. in. papamobile został
odpowiednio opancerzony).
Podróże
Charakterystycznym elementem pontyfikatu Jana Pawła II były liczne
podróże zagraniczne. Odbył ich 104, odwiedzając wszystkie
zamieszkane kontynenty. W wielu miejscach, które odwiedził
Jan Paweł II, nigdy przedtem nie postawił stopy żaden papież. Był m.in.
pierwszym papieżem, który odwiedził Wielką Brytanię (od roku
1534 Kościół Anglii nie uznaje władzy zwierzchniej Stolicy
Apostolskiej). Mimo wielu zabiegów nie udało mu się jednak
odbyć pielgrzymki do Rosji, prawdopodobnie ze względu na niechęć ze
strony patriarchatu moskiewskiego, który zarzuca Watykanowi
prozelityzm.
Jan Paweł II jako papież odwiedził m.in. Polskę (8 razy), USA (7 razy),
Francję (7 razy). Podróże apostolskie do Polski:
* I pielgrzymka (2–10 czerwca 1979)
* II pielgrzymka (16–23 czerwca 1983)
* III pielgrzymka (8–14 czerwca 1987)
* IV pielgrzymka (1–9 czerwca, 13–20 sierpnia 1991)
* V pielgrzymka (22 maja 1995)
* VI pielgrzymka (31 maja–10 czerwca 1997)
* VII pielgrzymka (5–17 czerwca 1999)
* VIII pielgrzymka (16–19 sierpnia 2002)
Podróże apostolskie we Włoszech (niektóre):
* 29 października 1978 – Mentorella
* 20 – 22 maja 1985 – Mediolan
* 8 – 10 maja 1993 – Sycylia
* 5 września 2004 – Loreto
Papież a wyznawcy judaizmu
Jan Paweł II wygłosił wiele przemówień i napisał dużą ilość
listów na temat stosunku chrześcijan do społeczności
żydowskiej. Skupił się nie tylko na tragedii holocaustu, ale
również na aspektach teologicznych w relacjach między
chrześcijaństwem a Narodem Wybranym, rozwijając i wprowadzając w
praktykę myśl zaistniałą w dokumencie soborowym Nostra Aetate. Wedle
watykanistów, należy widzieć w tej papieskiej wrażliwości
echa jego przeżyć sprzed II wojny światowej i zwłaszcza z
czasów wojennych. Potępił antysemityzm, który
nazwał nie do pogodzenia z chrześcijaństwem. W okresie Wielkiego
Jubileuszu roku 2000 dokonał historycznego wyznania win Kościoła - w
tym win względem Żydów.
Ważnymi etapami pojednawczymi były:
* wizyta w Wielkiej Synagodze w Rzymie 13 kwietnia 1986 roku - pierwsza
papieska wizyta w synagodze praktycznie od początku chrześcijaństwa,
* pielgrzymka do Ziemi Świętej (20-26 marca 2000), w czasie
której modlił się przed Ścianą Płaczu.
Ekumenizm i stosunki
międzyreligijne
Wiele czasu poświęcił budowie jedności pomiędzy Kościołami
chrześcijańskimi. Sam podkreślał także ważność ekumenizmu w jego
pontyfikacie, m.in. w encyklice Redemptor hominis: nigdy nie przestanę
tego podkreślać i będę popierał każdy wysiłek podejmowany w tym
kierunku na wszystkich płaszczyznach, w których spotkamy
naszych braci chrześcijan. Jan Paweł II wielką wagę przywiązywał do
stosunków z ludźmi innej wiary, nie tylko w ramach
chrześcijaństwa, ale także członków innych religii i
ateistów. W 1999 r. papież ucałował Koran przywieziony w
prezencie przez muzułmańskich duchownych. Osobiście uczestniczył we
wspólnym trwaniu w modlitwie w Asyżu przedstawicieli
kilkudziesięciu religii światowych.
Zwyczaje Jana Pawła II
Za pontyfikatu Jana Pawła II, dzięki samemu papieżowi, nastąpiły
ogromne zmiany w Watykanie, a także w postrzeganiu osoby papieża przez
społeczność zarówno katolicką jak i pozostałych chrześcijan
oraz wyznawców innych religii. Zaraz po swoim wyborze na
Stolicę Apostolską Jan Paweł II nie pozwolił prymasowi Wyszyńskiemu
uklęknąć przed sobą. Pierwsze przemówienie wygłosił po
włosku, a więc w języku narodu, do jakiego przemawiał. Do tej pory
przyjęte było, że papież zawsze swoje pierwsze przemówienie
wygłasza po łacinie. To był dopiero początek wielkich zmian.
Należą do nich:
* liczne pielgrzymki (zagraniczne oraz parafii we Włoszech),
zwyczaj całowania ziemi kraju, do którego przybywał z
pielgrzymką,
msze święte dla wielkich tłumów, organizowane na stadionach,
lotniskach, placach itp.,
wygłaszanie całych homilii lub choćby krótkich sentencji w
języku kraju, do którego przybywał z pielgrzymką
(porozumiewał się swobodnie w językach: polskim, włoskim, francuskim,
niemieckim, angielskim, hiszpańskim, portugalskim, łacinie i klasycznej
grece),
udział zespołów folklorystycznych w czasie mszy,
* spotkania z duchownymi innych wyznań oraz odwiedziny świątyń
różnych religii (chrześcijańskich oraz niechrześcijańskich),
* udział w przedsięwzięciach artystycznych: koncertach, występach
zespołów, projekcjach filmowych,
* wykonywanie kapłańskich posług,
* prywatne spotkania z wiernymi,
* bezpośrednie spotkania z ludźmi w trakcie pielgrzymek,
* żarty i bezpośredniość w kontaktach z ludźmi.
Wprawdzie już począwszy od Jana XXIII papiestwo zaczęło rezygnować z
niektórych elementów ceremoniału, jednakże
dopiero Jan Paweł II zniwelował większość barier, przyjmując postawę
papieża bliskiego wszystkim ludziom, papieża-apostoła. Nie zmieniło się
to nawet po zamachu.
Papież młodych
Jan Paweł II chętnie spotykał się z młodymi ludźmi i poświęcał im dużo
uwagi. Na spotkanie w Rzymie 31 marca 1985 roku, który ONZ
ogłosiło Międzynarodowym Rokiem Młodzieży, napisał list apostolski na
temat roli młodości jako okresu szczególnego kształtowania
drogi życia, a 20 grudnia zapoczątkował tradycję Światowych Dni
Młodzieży. Odtąd co roku przygotowywał orędzie skierowane do młodych,
które stawało się tematem tego międzynarodowego spotkania,
organizowanego w różnych miejscach świata (np. w Polsce w
Częstochowie w 1991 roku).
Choroba i śmierć
Jan Paweł II od początku lat 90. cierpiał na postępującą chorobę
Parkinsona. Mimo licznych spekulacji i sugestii ustąpienia z funkcji,
które nasilały się w mediach zwłaszcza podczas kolejnych
pobytów papieża w szpitalu, pełnił ją aż do śmierci. W lipcu
1992 przeszedł operację w celu usunięcia guza nowotworowego na jelicie
grubym. Jego długoletnie zmagania z chorobą i starością były osobistym
przykładem głoszonych na ten temat poglądów, w
których podkreślał godność ludzkiego cierpienia i odnosił je
do męki Chrystusa.
W dniu 13 maja 1992 papież ustanowił nawet Światowy Dzień Chorego.
Nagłe pogorszenie stanu zdrowia papieża rozpoczęło się 1 lutego 2005.
Przez ostatnie dwa miesiące życia Jan Paweł II wiele dni spędził w
szpitalu i nie udzielał się publicznie. Przeszedł grypę oraz zabieg
tracheotomii, wykonany z powodu niewydolności oddechowej. W czwartek 31
marca tuż po godzinie 11, gdy Jan Paweł II udał się do swej prywatnej
kaplicy, wystąpiły u niego silne dreszcze, ze wzrostem temperatury
ciała do 39,6°C.
Był to początek wstrząsu septycznego połączonego z zapaścią
sercowo-naczyniową. Czynnikiem wywołującym była infekcja
dróg moczowych w osłabionym chorobą Parkinsona i
niewydolnością oddechową organizmie. Uszanowano wolę papieża,
który chciał pozostać w domu. Podczas mszy przy jego łożu,
którą Jan Paweł II koncelebrował z przymkniętymi oczyma,
kardynał Marian Jaworski udzielił mu namaszczenia chorych.
2 kwietnia, w dniu śmierci, o godzinie 7.30 rano, papież zaczął tracić
przytomność, a późnym porankiem przyjął jeszcze
watykańskiego sekretarza stanu kardynała Angelo Sodano.
Później tego samego dnia doszło do gwałtownego wzrostu
temperatury. Około godziny 15.30 bardzo słabym głosem papież
powiedział: "Pozwólcie mi iść do domu Ojca". O godzinie 19
wszedł w stan śpiączki, a monitor wykazał postępujący zanik funkcji
życiowych.
Osobisty papieski lekarz Renato Buzzonetti stwierdził śmierć Jana Pawła
II o godzinie 21.37, ale elektrokardiogram wyłączono dopiero po 20
minutach od tej chwili. Zmarł 2 kwietnia 2005 po zakończeniu Apelu
Jasnogórskiego, w pierwszą sobotę miesiąca i wigilię Święta
Miłosierdzia Bożego, w 9666. dniu swojego pontyfikatu. W ciągu
ostatnich dwóch dni życia nieustannie towarzyszyli mu wierni
z całego świata, śledząc na bieżąco wiadomości dochodzące z Watykanu.
7 kwietnia 2005 opublikowany został testament Jana Pawła II.
Pogrzeb
Pogrzeb Jana Pawła II odbył się w piątek 8 kwietnia 2005 r. Trumnę z
prostych desek z drewna cyprysowego (symbolu nieśmiertelności)
ustawiono wprost na rozłożonym na bruku placu św. Piotra dywanie. Mszy
świętej koncelebrowanej przez kolegium kardynalskie i
patriarchów katolickich Kościołów wschodnich
przewodniczył dziekan kolegium, kardynał Joseph Ratzinger (11 dni
później wybrano go na nowego papieża - Benedykta XVI).
Uczestniczyło w niej na placu św. Piotra ok. 300 tysięcy wiernych oraz
200 prezydentów i premierów, a także
przedstawiciele wszystkich wyznań świata, w tym duchowni islamscy i
żydowscy. Wielu zgromadzonych na uroczystości ludzi miało ze sobą
transparenty z włoskim napisem santo subito ("święty natychmiast"). W
całym Rzymie przed ekranami rozstawionymi w wielu miejscach miasta
zgromadziło się 5 mln. ludzi, w tym ok. 1,5 mln. Polaków.
Po zakończeniu nabożeństwa żałobnego, w asyście tylko duchownych z
najbliższego otoczenia, papież został pochowany w podziemiach bazyliki
św. Piotra na Watykanie, w krypcie Jana XXIII, beatyfikowanego w 2000
roku. Prosty grobowiec o głębokości 1,7 m, przykryty marmurową płytą z
napisem "Ioannes Paulus II 16 X 1978 - 2 IV 2005", jest spełnieniem
zapisu z testamentu, który mówił o "prostym
grobie w ziemi". Grobowiec Jana Pawła II znajduje się w krypcie w
pobliżu miejsca, gdzie według tradycji znajduje się grobowiec św.
Piotra. Procesji z trumną przewodniczył kardynał kamerling, Eduardo
Martinez Somalo. W Grotach Watykańskich trumnę złożono w drugiej,
cynkowej, którą szczelnie zalutowano, a tę w trzeciej,
wykonanej z drewna orzechowego.
Do trumny został włożony woreczek z medalami wybitymi w czasie
pontyfikatu Jana Pawła II oraz umieszczony w ołowianym pojemniku akt,
który zawiera najważniejsze fakty z okresu jego pontyfikatu.
Trumny zostały opatrzone watykańskimi pieczęciami. W złożeniu trumny
uczestniczyli jedynie najbliżsi współpracownicy papieża,
arcybiskupi Stanisław Dziwisz i Piero Marini.
Jan Paweł II Wielki
Po śmierci papieża, wielu duchownych przedstawicieli Watykanu, a także
wielu wiernych oraz w mass mediach zaczęto dodawać mu nowy przydomek
nazywając go Janem Pawłem Wielkim.
Tylko trzech papieży w historii Kościoła katolickiego nosiło taki
przydomek (papież Leon I, Mikołaj I i Grzegorz I). Przydomek ten
pojawił się po raz pierwszy w homilii wygłoszonej przez kardynała
Angelo Sodano w czasie żałobnej mszy na placu św. Piotra w niedzielę 3
kwietnia 2005 (nazajutrz po śmierci Jana Pawła II) oraz w publikacjach
Tygodnika Powszechnego. Również nowy papież, Benedykt XVI,
rozpoczął swoje wystąpienie od słów: "Po wielkim papieżu
Janie Pawle II...". Wyraz temu daje często, kiedy wspomina swojego
poprzednika.
Proces beatyfikacyjny
13 maja 2005 papież Benedykt XVI zezwolił na natychmiastowe rozpoczęcie
procesu beatyfikacyjnego Jana Pawła II, udzielając dyspensy od
pięcioletniego okresu oczekiwania od śmierci kandydata, jaki jest
wymagany przez prawo kanoniczne. Od momentu zezwolenia na rozpoczęcie
procesu beatyfikacyjnego Janowi Pawłowi II przysługuje tytuł Sługi
Bożego.
Formalne proces rozpoczął się 28 czerwca 2005 kiedy zaprzysiężeni
zostali członkowie trybunału beatyfikacyjnego. Postulatorem procesu
został polski ksiądz Sławomir Oder. W dniu 2 kwietnia 2007 zakończyła
się faza diecezjalna procesu. Wszystkie akta zostały przekazane do
watykańskiej Kongregacji ds. kanonizacyjnych.
źródło: NBP /
Mennica Polska / papiez.polska.pl, wikipedia - wolna encyklopedia