Moneta okolicznościowa o nominale 2 zł ze stopu Nordic Gold wyemitowana w celu uczczenia 100 rocznicy powstania Towarzystwa Opieki nad Ociemniałymi.
Moneta obiegowa 2 zł
- Europa bez barier - 100-lecie działalności Towarzystwa Opieki nad
Ociemniałymi, 2011
Nominał: 2 zł
Metal: stop
CuAl5Zn5Sn1
Stempel:
zwykły
Średnica:
27,00 mm
Waga: 8,15 g
Wielkość emisji:
800 000 szt.
Data emisji monet:
14.10.2011
r.
Moneta okolicznościowa o
nominale 2 zł ze stopu Nordic Gold wyemitowana w celu uczczenia 100
rocznicy powstania Towarzystwa Opieki nad Ociemniałymi z siedzibą w
Laskach - jednego z najstarszych stowarzyszeń charytatywnych w Polsce.
Towarzystwo Opieki nad Ociemniałymi zostało wpisane do
rejestru stowarzyszeń w dniu 11 maja 1911 roku.
Stowarzyszenie zostało założone z inicjatywy okulisty dr Bolesława
Ryszarda Gepnera, który przedstawił swój pomysł
ociemniałej hrabiance Róży Czackiej.
Do głównych celów towarzystwa należy zapewnienie
ociemniałym i niewidomym pomocy w zaspakajaniu ich potrzeb socjalnych,
rehabilitacyjnych, edukacyjnych oraz religijnych.
Osoby niewidome i słabowidzące w
Polsce
● Mimo rozwoju medycyny nadal rodzą się niewidome dzieci, a ludzie
tracą wzrok z powodu różnych schorzeń i wypadków.
Według danych GUS w Polsce żyje ponad 1 800 000 osób
niepełnosprawnych z powodu uszkodzeń i chorób narządu wzroku.
● Osoby z uszkodzonym wzrokiem to bardzo zróżnicowana
populacja - małe dzieci, młodzież, dorośli i ludzie w podeszłym wieku.
Są wśród nich tacy, którzy urodzili się
niewidomymi lub słabowidzącymi i tacy, którzy
tracą wzrok już jako osoby dorosłe. Niektórzy nie widzą nic,
inni mają poczucie światła, jeszcze inni widzą świat niewyraźnie.
Wśród ludzi słabowidzących są tacy, którzy widzą
świat jakby przez mgłę, a inni we fragmentach. Niektórzy
mają mroczek centralny i wtedy widzą tylko obiekty znajdujące się z
boku. Jeszcze inni mają zawężone pole widzenia i widzą jak przez lunetę
albo dziurkę od klucza. Mimo tak poważnych problemów ludzie
ci mogą nadal żyć samodzielnie i aktywnie, konieczne jest jednak, aby
otoczenie rozumiało ich
ograniczenia oraz udzielało wsparcia w sposób umiejętny.
● Trzeba pomóc osobom tracącym wzrok i ich bliskim w
odnalezieniu się w nowej sytuacji. Nauczyć, jak być samodzielnym w
domu, w podróży, w pracy, i jak aktywnie uczestniczyć w
życiu społecznym. Pomoc ta wymaga systemowych rozwiązań, trzeba też
zabiegać o właściwe postrzeganie osób z uszkodzonym
wzrokiem. Na przykład w odniesieniu do malutkich dzieci trzeba zadbać o
to, by miały odpowiednie zabawki rehabilitacyjne, które
stymulowałyby ich rozwój.
Trzeba zadbać, by rodzice, starając się przywrócić dziecku
widzenie czy zachować jego resztki nie zaniedbywali innych bardzo
ważnych dziedzin - wychowania, rehabilitacji, ogólnego
rozwoju dziecka. Pomoc musi być kierowana nie tylko do niewidomego
dziecka, ale także do jego rodziców - najczęściej
osób pełnosprawnych.
W miarę jak dziecko rośnie, pojawiają się inne pytania: do jakiej
szkoły - specjalnej czy ogólnodostępnej powinno trafić, z
jakich może i powinno korzystać podręczników - w brajlu czy
w powiększonym druku, co o kształceniu niewidomego czy słabowidzącego
dziecka powinni wiedzieć jego nauczyciele. Również w tych
kwestiach potrzebna jest fachowa pomoc i doradztwo.
● Oczywiście odmiennego wsparcia oczekuje niewidoma młodzież,
która staje przed wyborem zawodu, kierunku
studiów, czy ogólnie swojej życiowej drogi. W
związku z tym młodzi ludzie oczekują podpowiedzi, jak mogą się
zorganizować, tak aby skutecznie sobie pomagać, jak mogą dzielić się
doświadczeniami, podpowiadać sobie wzajemnie, jaki sposób
rozwiązania danego problemu jest
najszybszy, najtańszy, najlepszy.
● Ludzie dorośli mają jeszcze inne problemy. Jak uzyskać nową pracę
albo jak w niej się utrzymać; ogólniej jak zdobywać środki
do życia. Zatrudnionych jest zaledwie 18 procent osób
będących w wieku aktywności zawodowej. Najliczniejszą grupę stanowią
masażyści i fizykoterapeuci oraz pracownicy administracyjno-biurowi.
● Ważne jest także to, aby osobie niewidomej pomóc opanować
proste, ale konieczne życiowe umiejętności, takie jak samodzielne,
bezpieczne przemieszczanie się z białą laską, prowadzenie gospodarstwa
domowego.
Osobę słabowidzącą trzeba nauczyć jak najskuteczniej
wykorzystywać posiadane resztki widzenia, jak korzystać z pomocy
optycznych (lupy, lunety), odpowiedniego światła, z właściwie
zróżnicowanych i skontrastowanych kolorów.
Umiejętności tych osoby niewidome i słabowidzące uczone są w czasie
szkoleń grupowych i indywidualnych.
● Odrębną kategorię stanowią ludzie w wieku podeszłym. Oni potrzebują
przede wszystkim zwykłej życiowej opieki, fachowej pomocy w załatwieniu
codziennych spraw, a czasem po prostu obecności drugiego człowieka.
Polski Związek Niewidomych prowadzi trzy domy pomocy społecznej dla
osób niewidomych w podeszłym wieku.
● Aby człowiek mógł żyć pełnią życia, nie wystarczy
zaspokajanie podstawowych, życiowych potrzeb. Osoby niewidome i
słabowidzące, jak wszyscy inni ludzie, potrzebują mieć dostęp do
kultury, do wiedzy, do bieżącej informacji. Współczesne
technologie pozwalają na korzystanie przez osoby z uszkodzonym wzrokiem
z komputera i Internetu.
● Niewidomi i słabowidzący próbują swoich sił w takich
dziedzinach jak: recytacja, teatr, muzyka, śpiew, rzeźba, a w wypadku
słabowidzących także malarstwo.
● W 2011 r. minęła 60. rocznica powstania Polskiego Związku Niewidomych
- największej organizacji zrzeszającej samych niewidomych i
słabowidzących.
● Polski Związek Niewidomych jest jedną z ponad 5000 zarejestrowanych w
Polsce organizacji pozarządowych pożytku publicznego. Ze względu na
liczbę członków jest to najbardziej reprezentatywne
stowarzyszenie środowiska osób niewidomych i słabowidzących.
● PZN jest organizacją samopomocową powołaną przez samych niewidomych,
działającą na rzecz niewidomych i zarządzaną przez niewidomych.
Prowadzi bardzo zróżnicowaną działalność na rzecz ludzi,
którzy na skutek utraty widzenia ulegają wykluczeniu
społecznemu.
tekst: folder emisyjny
NBP, autor: Małgorzata
Pacholec (Dyrektor Polskiego Związku Niewidomych)
źródło: NBP / Mennica Polska