Powstanie pierwszych cywilizacji, opartych na społecznym podziale pracy, stworzyło nowe problemy związane z zarządzaniem, własnością, handlem i występującymi w tych dziedzinach sporami. Zaistniała więc potrzeba tworzenia dokumentacji, służącej zarazem za świadectwo prawne.

Początkowo używano prostych technik mnemotechnicznych, ułatwiających ewidencjonowanie zasobów, takich jak karbowanie ich ilości nacięciami na kiju. Z czasem wprowadzono notowanie, czyli zapis w postaci uproszczonych obrazków symbolizujących określone przedmioty. Z owych, coraz bardziej schematycznych piktogramów narodziło się pierwsze pismo.

Nieprzypadkowo najdawniejsze jego przykłady stanowią rejestry dóbr napływających do świątyni bogini Inany w sumeryjskim mieście Uruk, datowane na początek drugiej połowy IV tysiąclecia p.n.e.

Pismo było pierwszym ważnym zwycięstwem nad czasem, które umożliwiło rozwój wielu dziedzin, w tym nauki. Umiejętność odczytania pisma w formie piktograficznej, czy ideograficznej, wymagała pamiętania bardzo wielu, idących w setki, a nawet tysiące, znaków (pismo chińskie, które nigdy nie uległo alfabetyzacji ma ich obecnie około 80 tysięcy), więc posługiwanie się nim było umiejętnością trudną i dostępną tylko nielicznym. Niepomiernie sprawę ułatwiło więc wynalezienie alfabetu, który „zdemokratyzował” umiejętność pisania i czytania umożliwiając przyswojenie jej sobie każdej w miarę rozgarniętej osobie. Doszło do tego na syryjskim wybrzeżu Morza Śródziemnego pod koniec pierwszej połowy II tysiąclecia p.n.e.

Masowe powielanie tekstów, a więc i czytelnictwo, umożliwił wynalazek druku, zapoczątkowany przez Chińczyków, a w praktycznej postaci stworzony przez Johanna Gutenberga w połowie XV wieku. Do 1500 r. wydano wówczas więcej książek niż przez poprzednie tysiąc lat, co spowodowało prawdziwą rewolucję informacyjną, z której efektów do dziś korzystamy.