Kolekcja Starożytne Cuda Świata

Numizmatyczna podróż w czasie, pozwalająca poznać siedem cudów świata - wspaniałe dzieła sztuki i architektury, które zachwycały już w czasach antycznych.

Na siedmiu oksydowanych numizmatach zostały uwiecznione wyjątkowe zabytki światowej sławy - niezwykłe budowle i dzieła sztuki antycznego świata:

Numizmatyka to nie tylko sztuka,

ale także prawdziwa nauka!

Piramida Cheopsa w Gizie - to najstarszy, największy i jedyny istniejący do dzisiaj starożytny cud świata.

Wzniesiona została w połowie XXVI wieku p.n.e. w Gizie koło Kairu, jako grobowiec egipskiego faraona Cheopsa.

Fascynująca budowla pod wieloma względami: geniuszu nauk ścisłych oraz związanych z nią kosmicznych teorii i legend, które nadają jej mistycznego charakteru.

Kolos Rodyjski - olbrzymi posąg boga Heliosa stojący u wejścia do portu na Rodos.

Powstał ok. 280 r. p.n.e. jako wyraz wdzięczności za ocalenie po najeździe greckiej floty. Wykonany z brązu i metalu, miał ok. 32-36 m wysokości i ważył ok. 70 ton.

Prawdopodobnie była to postać stojącego mężczyzny z promienistą koroną dookoła głowy i pochodnią w dłoni, którą zapalano - służył więc jako latarnia morska.

Podczas trzęsienia ziemi w 226 r. p.n.e. runął złamany w kolanach (stąd powiedzenie „kolos na glinianych nogach”). Około 653 r. n.e. sprzedali go na złom Arabowie.

Latarnia morska na Faros - najmłodszy ze starożytnych cudów świata.

Zbudowana ok. 279 r. p.n.e. za czasów Ptolemeusza II. Stała u wejścia do portu w Aleksandrii (w Egipcie), na wysepce Faros połączonej z lądem stałym groblą długości 1,5 km.

Była to wieża trzykondygnacyjna o wysokości ponad 100 m, ze spiralnymi schodami we wnętrzu, zwieńczona kopułą na ośmiu kolumnach, na której stał posąg Posejdona. Nocą rozpalano na latarni ogień, który ułatwiał nawigację żeglarzom.

Wieża została ostatecznie zniszczona przez trzęsienie ziemi w XIV w. n.e. Na jej ruinach w XV w. sułtan Egiptu zbudował fort.

Wiszące ogrody Semiramidy - powstały ok. 600 r. p.n.e. na rozkaz władcy Babilonu, Nabuchodonozora II, dla jego żony Amytis.

Był to kompleks kamiennych tarasów, na których rosła bujna roślinność, nawadnianych skomplikowanym, nowatorskim wodociągiem.

Prawdopodobnie umieszczone na kolumnach ogrody z daleka wyglądały jak zawieszone w powietrzu (stąd określenie „wiszące”). Zniszczyło je trzęsienie ziemi po I w. p.n.e.

Posąg Zeusa w Olimpii - mistrzowsko wykonany przez Fidiasza w połowie V w. p.n.e. Przedstawiał Zeusa siedzącego na tronie z laurem na głowie, statuą bogini Nike w prawej dłoni i bogato zdobionym berłem w lewej.

Szata i włosy Zeusa były ze złota, ciało z kości słoniowej, rzeźbiony tron zaś z drewna cedrowego, hebanu i szlachetnych kamieni.

Według jednej wersji posąg spłonął w pożarze w 426 r. n.e., wg drugiej - został wcześniej zabrany do Konstantynopola, gdzie spłonął ok. 462 r. n.e.

Świątynia Artemidy w Efezie (Artemizjon) - zbudowana ok. 560 r. p.n.e. dla króla Lidii - Krezusa.

Wykonana była z wapienia, marmuru i cedru libańskiego.

Miała zdobione płaskorzeźbami 120 kolumn oraz rzeźbami: fryz, tympanon i dach. Posąg Artemidy był ze złota, srebra, kości słoniowej i czarnego kamienia.

Artemizjon w 356 r. p.n.e. spalił szalony szewc Herostrates, odbudowany - ostatecznie zniszczyli Goci w III w. p.n.e.

Mauzoleum w Halikarnasie - to grobowiec Mauzolosa (stąd nazwa „mauzoleum”), perskiego władcy Karii, wzniesiony ok. 350 r. p.n.e. jako wyraz wielkiej miłości królowej Artemizji do zmarłego męża.

Była to potężna budowla z grecką kolumnadą obłożona marmurem. Wieńczyła ją 24-stopniowa piramida z rydwanem niosącym postaci królewskiej pary. Ściany grobowca zdobiły reliefy.

Uszkodziło go w XIII w. n.e. trzęsienie ziemi, a w XV w. jego kamienia joannici użyli do budowy Zamku św. Piotra.